Er is geen Nobelprijswinnaar met zoveel gênante optredens op zijn naam als Bob Dylan. Dit is de ergste: Grammy’s 1991. Hij ontvangt een Lifetime Achievement Award uit handen van Jack Nicholson. Het is tenenkrommend, prachtig, ontroerend en dapper. Alle dingen die Bob Dylan is.

 

 

Jack begint in zijn eentje met een paar aardige woorden over Bob. Dan volgen oude filmbeelden en als we terugkomen kijkt Jack nerveus naar de zijkant. Geen idee wat er aan de hand was. Wellicht was Bob Dylan in slaap gevallen of stond hij te pissen tegen een decorstuk.

Hij was erg dronken, in elk geval.

Zoals veelvuldig dat jaar. Niet een beetje aangeschoten maar volkomen weg. Hij werd vijftig, misschien had het daarmee te maken. Waarom hij bleef optreden weet ik niet. Ik kan me niet voorstellen dat hij dacht dat het ergens naar klonk. Een half nummer naast de microfoon zingen valt jezelf misschien niet op, maar coupletten tekst vergeten, mummelen, waggelen, bijna omvallen – alle tekenen van complete lazarus registreer je wel, ook al ben je nog zo ver heen.

Tijdens de Grammy’s viel het waggelen mee. Maar zodra Bob in beeld komt om een nummer te spelen, weten we hoe laat het is.

Het klinkt schel, vals, monotoon. Hij speelt zijn bekende nummer ‘Masters of war’ maar een dagblad gokte de volgende dag dat het een oud Hebreeuws lied was.

Af en toe lacht hij met gesloten ogen. Hij vindt de situatie kennelijk grappig.

Vanaf 5:35. Wie dit uitzit verdient zelf een Nobelprijs.

Daarna een van de mooiste Bob Dylan-optredens ooit, vanaf 9:22.

Hij loopt naar het deel van het podium waar hij zijn Award uitgereikt krijgt.

Bob Dylan heeft het beste loopje van de wereld.

Jack Nicholson loopt er ook naartoe en ze komen elkaar tegen. Bob wil Jack een handje geven maar die heeft dat niet door. Het gegeneerde publiek geeft een soort verplichte ovatie. Volgens mij zien we daar Donald Trump in het publiek, rechtsachter in beeld op 9:43.

Jack Nicholson klapt mee, Bob Dylan ook. Heel komisch.

Terwijl Jack Nicholson de jubilaris toespreekt lijkt Bob Dylan zijn lodderogen te willen scherpstellen op een fles Jack Daniels aan de horizon. Hij lacht Jack Nicholson eventjes uit terwijl hij zijn gulp controleert. Hij neemt de Award in ontvangst en draait een rondje om zijn as.

Jack gebaart dat Bob nog een woordje mag spreken. Twee vrouwen op het podium hebben de slappe lach. We zien dat Bob Dylan een koortslip heeft.

Bob zegt: ‘Well uhmm… Alright… Yeah.’

Dan volgt een ultrakort toespraakje dat ik al vijftig keer heb gezien. Het is een raadselachtige tekst. Vermoedelijk becommentarieerde hij zijn eigen situatie.

‘Well my daddy was a very simple man. He didn’t leave me a lot but what he told me was this, he said: Son, it’s possible to become so defiled in this world that your own mother and father will abandon you. And if that happens, God will always believe in your own ability to mend your own ways.’

Dan licht hij zijn hoed, zegt ‘Thaankyouu’, draait sierlijk op de bal van zijn voet en loopt weg.

Beste loopje van de wereld.