De opgestoken middelvinger heeft voor u wellicht een nauw gedefinieerde naam als gebaar van animositeit en ongenoegen. Voor mij ademt hij de diepste geruststelling en verbondenheid.

Mijn vader, docent op dezelfde middelbare school waar ik leerling was, stak hem op als we elkaar passeerden op de gang. Hij streek er een lok haar mee uit zijn gezicht, wreef hem langs zijn neus of peinzend over zijn kin. Liep ik langs zijn lokaal met grote glazen wand dan verhief hij hem achter zijn rug, alleen zichtbaar voor mij, terwijl hij kalm doorpraatte tegen de klas.

Mijn vaders opgestoken middelvinger: dag knulletje, ik zie je, ik hou van je.

Toen mijn zoon Eli 14 was vertelde ik hem dit. Vervolgens gaf hij mij jarenlang steeds als ik hem fotografeerde de vinger. De alhier ingeburgerde variant – vinger oprijzend uit gebalde vuist – werd afgewisseld met de vinger die je wel ziet in delen van de VS en op de Nederlandse Antillen, waar de erecte penis kennelijk de ballen van de klootzak precies in het midden doorklieft.

Ieder zijn meug, maar wat een creativiteit. Wat een genot. En wat een wonder dat zo’n klein gebaar de generaties verbindt in liefde.